Παρακολουθούμε όλη την ημέρα τα τεκταινόμενα στη ΔΗΜΑΡ και μας κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση η επιμονή του Κουβέλη να είναι υποψήφιος για πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, παρά την αντίδραση της κοινοβουλευτικής ομάδας, που ζήτησε την απομάκρυνση του από την προεδρία του κόμματος. Είναι προφανές, ότι ο Κουβέλης, θέλει να έχει έστω ένα κόμμα του 1% στην “κατοχή” του, ώστε να μπορέσει να διαπραγματευθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ την πρώτη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του.
Έτσι, μετά την στάση του Τσούκαλη, το τιμόνι της Αγίου Κωνσταντίνου φαίνεται ότι θα διεκδικήσουν τόσο ο Φώτης Κουβέλης, αλλά και ο Δημήτρης Λουκάς από το Αριστερό Δίκτυο, ενώ αναμένεται με ενδιαφέρον η τελική στάση της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΔΗΜΑΡ.
Με αυτά και αυτά μου όμως, μας ήρθαν στο μυαλό θέσεις και απόψεις νέων ανθρώπων οι οποίοι πιστεύουν ότι οι θέσεις ευθύνης στην Αριστερά δεν είναι προσωποπαγείς και ότι όσοι πιστεύουν στην Αριστερά, δεν είναι καριερίστες που ιδιοτελώς πολιτεύονται για τα συμφέροντα τους, αλλά για τα συμφέροντα των κοινωνικής πλειοψηφίας.
Θα πει κανείς βέβαια, για ποια Αριστερά λέμε. Για όλες τις εκφάνσεις της θα απαντήσουμε εμείς, πλην του ΚΚΕ.
Αυτό πάντως που πρέπει να ομολογήσει και ο πλέον κακοπροαίρετος είναι ότι, το μόνο κόμμα στο οποίο άλλαζε ο επικεφαλής μετά από κάθε εκλογική ήττα ήταν η ΝΔ. Σε αυτό το θέμα, τα αστικά κόμματα από ότι φαίνεται έχουν δημοκρατικότερα ανακλαστικά, από τα άλλα, του λεγόμενου (από κάποιους) ''δημοκρατικού τόξου''.
Παρακολουθούμε τις εξελίξεις με ενδιαφέρον....
Έτσι, μετά την στάση του Τσούκαλη, το τιμόνι της Αγίου Κωνσταντίνου φαίνεται ότι θα διεκδικήσουν τόσο ο Φώτης Κουβέλης, αλλά και ο Δημήτρης Λουκάς από το Αριστερό Δίκτυο, ενώ αναμένεται με ενδιαφέρον η τελική στάση της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΔΗΜΑΡ.
Με αυτά και αυτά μου όμως, μας ήρθαν στο μυαλό θέσεις και απόψεις νέων ανθρώπων οι οποίοι πιστεύουν ότι οι θέσεις ευθύνης στην Αριστερά δεν είναι προσωποπαγείς και ότι όσοι πιστεύουν στην Αριστερά, δεν είναι καριερίστες που ιδιοτελώς πολιτεύονται για τα συμφέροντα τους, αλλά για τα συμφέροντα των κοινωνικής πλειοψηφίας.
Θα πει κανείς βέβαια, για ποια Αριστερά λέμε. Για όλες τις εκφάνσεις της θα απαντήσουμε εμείς, πλην του ΚΚΕ.
Αυτό πάντως που πρέπει να ομολογήσει και ο πλέον κακοπροαίρετος είναι ότι, το μόνο κόμμα στο οποίο άλλαζε ο επικεφαλής μετά από κάθε εκλογική ήττα ήταν η ΝΔ. Σε αυτό το θέμα, τα αστικά κόμματα από ότι φαίνεται έχουν δημοκρατικότερα ανακλαστικά, από τα άλλα, του λεγόμενου (από κάποιους) ''δημοκρατικού τόξου''.
Παρακολουθούμε τις εξελίξεις με ενδιαφέρον....
