Στις εύρυθμες δημοκρατίες, η έννοια της ΕΞΟΥΣΙΑΣ συνδέεται με την δυνατότητα
που έχει ένα Κράτος να υπαγορεύει και να ελέγχει τις ενέργειες του ΛΑΟΥ του. Με
τις εκλογικές διαδικασίες ο λαός επιλέγει το ΚΟΜΜΑ της αρεσκείας του και του δίνει
την εντολή να κυβερνήσει. Το μεγάλο πρόβλημα προκύπτει όταν η ΕΞΟΥΣΙΑ, που συνταγματικά
ανήκει στον ΛΑΟ, έχει εκχωρηθεί σε κάποιον άλλον. Στον ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗ. Τότε τι
μπορεί να κάνει μια οποιαδήποτε κυβέρνηση, η οποία καλείται να διοικήσει, χωρίς
όμως να έχει την εξουσία ? Το ερώτημα αυτό δεν είναι θεωρητικό, δεδομένου ότι μας
αρέσει, δεν μας αρέσει, αυτή είναι η περίπτωση της Ελλάδας σήμερα . Έχουμε μια νέα κυβέρνηση που διοικεί χωρίς να κατέχει την εξουσία. Η εξουσία που κανονικά θα έπρεπε να κατέχει ο Ελληνικός λαός, για να την μεταβιβάσει στη νέα κυβέρνηση, έχει ήδη παραχωρηθεί από προηγούμενες κυβερνήσεις σε (κατ’ επίφαση) εταίρους – δανειστές. Τι μπορεί να κάνει λοιπόν σήμερα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ ?
Η πρώτη δυνατότητα που έχει, είναι να υπακούει στον Εξουσιαστή, που δεν είναι ο λαός και να κυβερνήσει εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του εξουσιαστή, εξαπατώντας το λαό. Η δεύτερη δυνατότητα είναι, να αποδυθεί στον υπέρ πάντων αγώνα για να αποσπάσει την εκχωρηθείσα εξουσία ή μεγάλο μέρος της από τον εξουσιαστή. Ενέργεια εξαιρετικά δύσκολη να πραγματοποιηθεί, χρονοβόρα και με αβέβαιο αποτέλεσμα. Και το κυριότερο, με αναγκαίο προαπαιτούμενο την εθνική συναίνεση και ομοψυχία.
Τι κάνει λοιπόν η συγκυβέρνηση σήμερα ? Επικοινωνιακά δείχνει ότι παλεύει την δεύτερη δυνατότητα. Αλλά επικοινωνιακά μόνο. Οι καθημερινές της ενέργειες, όχι μόνο εθνική συναίνεση δεν εμπεριέχουν, αλλά τροφοδοτούν ηθελημένα ή αθέλητα (πιστεύουμε) το οπλοστάσιο του Εξουσιαστή.
Εάν λοιπόν η συγκυβέρνηση δεν θέλει να αποτελέσει παρένθεση ή να χωνευτεί από το στομάχι του κατεστημένου, οφείλει από ΧΤΕΣ να συντονιστεί, να ισορροπήσει, να αποβάλλει τα αλαζονικά σύνδρομα που αρχίζουν να την περιβάλλουν και να αρχίσει να συνδιαλέγεται. Με όλους, ώστε να μην έχει κανείς το δικαίωμα να πει ότι ήθελε να βοηθήσει, αλλά δεν του το ζήτησαν ή δεν του το επέτρεψαν.
Η συγκυβέρνηση πρέπει να καταλάβει, ότι με Π.Ν.Π., κυβερνητικά αλαλούμ, τηλεοπτικά παράθυρα, παλινωδίες, πρόκληση ασαφούς χάους και τόσα άλλα, χάνει το μοναδικό όπλο που έχει. Τον λαό που βασανίζεται χωρίς έλεος τα τελευταία πέντε χρόνια και που παρά την στέρηση των αναγκαίων χρημάτων για την επιβίωση του, την στήριξε.
Μέχρις πότε όμως ?
