Ο γενικός δείκτης οικονομικού κλίματος ακολούθησε το Μάρτιο 2015 αντίθετη πορεία στην Ελλάδα σε σχέση με την Ευρωζώνη, υποχωρώντας εκ νέου στις 96,8 μονάδες το Μάρτιο 2015, από 98,2 μονάδες τον προηγούμενο μήνα. Πιο συγκεκριμένα, ο δείκτης οικονομικού κλίματος στην Ελλάδα εμφάνισε μια μέση ποσοστιαία μείωση της τάξης του 2,01% σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο του έτους. Αναφορικά με την πορεία των επιμέρους δεικτών εμπιστοσύνης, όλοι οι δείκτες παρουσίασαν πτωτική πορεία σε τριμηνιαία βάση εκτός του δείκτη καταναλωτικής εμπιστοσύνης, ο οποίος αντανακλά τις βελτιωμένες προσδοκίες των νοικοκυριών τόσο για την εξέλιξη της Ελληνικής οικονομίας όσο και για την οικονομική τους κατάσταση. Το γεγονός αυτό μπορεί να ερμηνευτεί με βάση την ψυχολογία των καταναλωτών, αλλά και μέσω του φαινομένου του πολιτικού κύκλου.
Σε περιπτώσεις αβεβαιότητας —όπως για παράδειγμα κατά τη διάρκεια των εκλογικών περιόδων— παρατηρείται ότι ο δείκτης καταναλωτικής εμπιστοσύνης αυξάνεται. Αυτό συμβαίνει κυρίως επειδή κάποιοι οικονομικοί παράγοντες —όπως τα νοικοκυριά— έχουν μυωπικές προσδοκίες. Παράλληλα, η βελτίωση των προσδοκιών της καταναλωτικής εμπιστοσύνης μπορεί να αποδοθεί στις προσδοκίες υιοθέτησης λιγότερο αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής και στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης μετά την κυβερνητική αλλαγή. Στο πλαίσιο αυτό, οι ευνοϊκές προεκλογικές δεσμεύσεις προκαλούν θετικές προσδοκίες στους καταναλωτές με μία μόνιμη βελτίωση του εισοδήματος, κάτι το οποίο έχει ως αποτέλεσμα μια αύξηση της κατανάλωσης όπως αυτή μπορεί να αποτυπωθεί από το δείκτη καταναλωτικής εμπιστοσύνης. Αντίθετα, άλλοι οικονομικοί παράγοντες, που λειτουργούν με κριτήριο τη διαχρονική βελτιστοποίηση της οικονομικής κατάστασης, φαίνεται να διατηρούν αρνητικές τις προσδοκίες τους κάτι που αποτυπώνεται από τους επιμέρους δείκτες επιχειρηματικών προσδοκιών.
Σε περιπτώσεις αβεβαιότητας —όπως για παράδειγμα κατά τη διάρκεια των εκλογικών περιόδων— παρατηρείται ότι ο δείκτης καταναλωτικής εμπιστοσύνης αυξάνεται. Αυτό συμβαίνει κυρίως επειδή κάποιοι οικονομικοί παράγοντες —όπως τα νοικοκυριά— έχουν μυωπικές προσδοκίες. Παράλληλα, η βελτίωση των προσδοκιών της καταναλωτικής εμπιστοσύνης μπορεί να αποδοθεί στις προσδοκίες υιοθέτησης λιγότερο αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής και στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης μετά την κυβερνητική αλλαγή. Στο πλαίσιο αυτό, οι ευνοϊκές προεκλογικές δεσμεύσεις προκαλούν θετικές προσδοκίες στους καταναλωτές με μία μόνιμη βελτίωση του εισοδήματος, κάτι το οποίο έχει ως αποτέλεσμα μια αύξηση της κατανάλωσης όπως αυτή μπορεί να αποτυπωθεί από το δείκτη καταναλωτικής εμπιστοσύνης. Αντίθετα, άλλοι οικονομικοί παράγοντες, που λειτουργούν με κριτήριο τη διαχρονική βελτιστοποίηση της οικονομικής κατάστασης, φαίνεται να διατηρούν αρνητικές τις προσδοκίες τους κάτι που αποτυπώνεται από τους επιμέρους δείκτες επιχειρηματικών προσδοκιών.
